من پذيرفتم شكست خويش را

پندهای عقل دور انديش را

من پذيرفتم كه عشق افسانه است

اين دل درد آشنا ديوانه است

ميروم شايد فراموشت كنم

با فراموشي هم آغوشت كنم

ميروم از رفتن من شاد باش

از عذاب ديدنم آزاد باش

گرچه تو تنهاتر از من ميروی

آرزو دارم ولي عاشق شوی

آرزو دارم بفهمي درد را

تلخي برخوردهای سرد را !

به زندگی نگاه می کنیم ...

و ادامه می دهیم !!!

سخت است

ولی

بالاتر از سیاهی که رنگی نیست !!

می دانم توان تحمل تفاوت ها را نداریم !

می دانم شکسته ایم !!

باز هم...

ادامه می دهیم !!

این جاده

بی انتهاست !!!

ما رهگذریم.....................................................................................کاش آدمها از حرفهای تلخی که میزدن با خبر بودند ... گاهی چقدر تلخ نظر میدیم ، چقدر تلخ به قضاوت میشینیم ، و چقدر تلخ مجازات میکنیم ................................................................................................
شب است ودر بدر کوچه های پر دردم

فقیر وخسته
به دنبال گم شده ام میگردم
اسیر ظلمتم
ای ماه پس کجا ماندی؟
من به اعتبار تو فانوس نیاوردم...